Gewoon, simpel behang, met een zichzelf-herhalend patroon, is er amper meer bij tegenwoordig. Het is er nog wel, maar het zijn indrukwekkende ontwerpen met weinig herhaling. Lichtreflectie, structuur en glans geven extra dimensies. Maar het kan ook helemaal zonder repetitie: een ode aan de mural.

Mijn grootouders woonden vroeger recht tegen het Schevenings duin en strand aan. Als kind was dat fantastisch! We maakten tochten, bouwden hutten, en dipten onze tenen ongeacht het seizoen in zee.

Sinds lange tijd keerde ik terug naar dat deel van mijn jeugd door de stad Den Haag te ontdekken tijdens een midweekje vakantie. We overnachtten in het Beach Hotel - mét zeezicht natuurlijk. De kamers zijn daar - op z'n zachtst gezegd - een gedurfde mix van stijlen. Over smaak valt niet te twisten, maar ik vond het vooral knap hoe je op een paar vierkante meter toch diepte en stijl kunt creëren. Op de wanden prijkt fotobehang met vissers- en zeezicht taferelen. Met visnetten als repoussoir wordt een diepte effect bereikt.

Over vissers en diepte gesproken, Panorama Mesdag hoorde erbij natuurlijk. Met het wenteltrapje omhoog, dat levensgrote schilderij, en dan die truc met die klomp, die - toen en nu - reusachtig leek. Zoete herinneringen, die ik wilde vasthouden in het echt. Ik had gedacht aan fotobehang van mijn zelf geschoten foto's, maar het was meteen duidelijk dat dit niet ging lukken. Dus ging ik op zoek naar wandgrote afbeeldingen van zeegezichten.

Behang met een schilderij van Isaac Israëls raakte de juiste snaar. Een heldere, frisse dag aan het strand, tijdloos, zonder klederdracht en driemasters. Een complete wandvullende mural dus. Hij prijkt inmiddels boven mijn massief houten bed. Het natuurlijke hout in combinatie met deze relikwie van jeugdherinneringen doet het daar bijzonder goed. Ik twijfel nog over een klomp op de voorgrond…